بد نیست در روز هیچی نخر کمی در رابطه با جنبش های اقتصادی و تحریم های سراسری مردم در دنیا بپردازیم. چرا مردم یک محصول یا کسب و کار را تحریم می کنند تا دیگر کسی از آن ها خرید نکند!؟ چگونه این تحریم ها منجر به نتیجه می شود؟ آیا تا به امروز در دنیا مردم توانسته ان از این طریق به خواسته هایشان برسند؟
جنبش های مردمی در راستای نخریدن زمانی ممکن است تأثیر گذار باشد که اتحادیه و تشکلی مستقل از دولت حضور داشته باشد و در این زمان به بررسی خواست مردم و شرایط موجود در جامعه بپردازد و در صورت به حق بودن خواست مردم مشکل را برطرف کند. اما متأسفانه چنین اتحادیه ای در ایران وجود ندارند و یا اگر وجود دارند دارای هویت مستقل از سیستم دولتی نیستند و محافظه کارانه تصمیم میگیرند و در مقابل دولت دارای قدرت چانه زنی قابل قبولی نیستند و علت شکست بسیاری از جنبش های اقتصادی مردم جهت نخریدن یک کالا همین است.
اما با وجود تمام این ها گاهی این تحریم ها باعث شده تا کمی شرایط بهتر شود، اما تا کنون تأثیر خیلی زیادی مطابق خواست مردم در ایران اتفاق نیفتاده است. به عنوان مثال اگر قیمت یک کالا 2 برابر می شود و مردم آن را تحریم می کنند، پس از اعتصاب مردم قیمت آن ممکن است فقط کمی کاهش پیدا می کند (امکان برگشت به قیمت اولیه وجود ندارد).
تاریخچه روز هیچی نخر:
امروز 25 نوامبر (4 آذر) “روز هیچی نخر” است. “روز هیچی نخر” درواقع اعتراضی است علیه مصرف گرایی که بعد از روز شکرگزاری، در ایالات متحده آمریکای شمالی، سوئد، فنلاند و بریتانیا برگزار می شود.
این روز در ونکوور کانادا توسط هنرمند تد دیو در سپتامبر 1992 به ثبت رسید. این روز در اولین جمعه پس از روز شکرگزاری (جمعه سیاه ) جشن گرفته می شود.
بلافاصله پس از تأسیس این روز، کمپین هایی برای داشتن روزی مشابه در ایالات متحده، بریتانیا، اسرائیل، اتریش، آلمان، نیوزیلند، ژاپن، هلند، فرانسه و نروژ ظاهر شدند. در حال حاضر بیش از 65 کشور در آن شرکت می کنند و هرساله این روز را جشن میگیرند.
Adbusters، شرکتی که مسئول ترویج اولیه ایده تد دیو برای “روز هیچی نخر” است، بیان می کند که این روز “فقط تغییر عادات شما برای یک روز نیست” بلکه “در مورد شروع یک تعهد سبک زندگی پایدار برای مصرف کمتر و تولید زباله کمتر است.” ”
